Tijdens een goed gesprek doe je maar één ding tegelijk, maar daarmee ben je er nog niet…
Heb je weleens de neiging om tijdens een verhaal van een ander in te vallen om je eigen verhaal te vertellen? Dat je halverwege al weet waar het naartoe gaat wat die ander je wil vertellen?
Een ding tegelijk
Als je echt een goed gesprek wilt hebben, of als je een ander echte aandacht wilt geven doe je maar één ding tegelijk. Je luistert of je praat, je bent stil of je reageert, maar pas als de ander stil is. Heel wat keren heb ik mezelf erop betrapt dat ik nog weleens ongeduldig ben en alvast aan mijn eigen verhaal wil beginnen, nog voor de ander klaar is. Wat voor signaal geef je dan af aan je gesprekspartner? Dat het niet zo interessant is? OF dat wat jij meegemaakt hebt veel erger is dan zijn ervaring? Of dat je meer met jezelf bezig bent dan met de ander. Hoe dan ook het mooiste dat je iemand kunt geven is de stilte tijdens zijn of haar verhaal en oprechte aandacht.
Mannen/vrouwen
Zowel mannen als vrouwen vinden het lastig, waarbij vrouwen iets meer details oppikken dan mannen (vrouw: lieverd hoor je wel wat ik zeg? Man: Hmhm). Probeer de komende week bij jezelf er maar eens op te letten of je degene met wie je praat echt uit laat praten, of dat je in gedachten al afhaakt of met je eigen ideeën bezig bent.
Meevoelen
Stel dat je nou altijd luistert met aandacht, ben je er dan? Nee er is nog veel meer te ontwikkelen op dat vlak. Want hoe vat je dat wat je gehoord hebt nou zo samen dat de ander ook merkt dat je meevoelt met je gesprekspartner? Door in je samenvatting je gevoel uit te drukken. IS dat een oefening die je gemakkelijk onder de knie krijgt? Dat valt nog vies tegen. Ik merk dat oude neigingen hardnekkig zijn. En niet in het minst bij mijzelf. Terwijl ik er zelfs anderen in train. Ik heb gemerkt dat als je mensen laat oefenen in het meeleven bij het samenvatten van wat je gehoord hebt mensen zich echt beter gehoord voelen.